از صدایِ سخنِ عشق ندیدم خوشتر یادگاری که در این گنبدِ دوّاربماند (حافظ)
امروزه بسیاری از افراد وجودِ عشق را شرطی لازم برای ازدواج به شمار میآورند و معمولاً تصوری که از عشق دارند یک عشق رمانتیک است که این همه در باره آن فیلم، داستان و آهنگ و ترانه ساخته شده و میشود. این نوع دوست داشتن و عشق بخصوص برای جوانان اهمیت بیشتری پیدا کرده، اما جالب است بدانیم که این گرایش و تمایل پدیدهی نو و تازه در تاریخ به شمار میآید. به عبارت دیگر، با نگاه به تاریخ و پیشینهی عشق باید بگوئیم که عشق به معنای امروزی آن یا عشق رمانتیک در تاریخ زندگی بشر از سابقهی طولانی برخوردار نیست. این امر اگرچه عجیب به نظر میرسد ولی واقعیت دارد. اقوام بدوی موجود نیز ظاهراً عشق را زیاد نمیشناسند و حتی در زبانِ بسیاری از این قبیلهها بهندرت کلمه مستقلی برای بیان عشق وجود دارد. محرک اعضاء این قبیلهها برای ازدواج بیشتر میلِ به داشتن فرزند و غذاست، نه چیزی که ما آن را عشق مینامیم. در بعضی از این اقوام جشن ازدواج با بیعلاقگی بسیار برگزار میشود و از عشق و احساسات به معنایی که ما میشناسیم خبری نیست.